சங்கமம்

விட்டுச் சென்றால்

வெறுப்பேன் என்றும்

கனத்த மனதோடு

அழுவேன் என்றும்

உன் நினைவுப் பிடியின்
விசைஈர்ப்பு வீச்சில்

சிக்கித் தவித்து

சிறகை இழந்து

வீழ்வேன் என்றும் நினைத்தாயோ?

வெற்றுப் பாதையில்

வெறுமையாய் வீற்றிருக்கும்-என்

வேர்கள் இல்லா

மரங்களின் நிழலில்

என்னை நானும் காண்பேன் !

பேச இயலாத் தருணங்களில்

பேசிக்கொண்ட மௌனங்களின்

பெயரைச் சொல்லி

எனக்குள் நானே

புன்னகை செய்வேன் !

பூத்துக்குலுங்கும் புதுமலர் போலே

புதிதாய்த் தினமும் பிறப்பேன் !

வாழத்துடிக்கும் மனதினுள்

வாழ்த்தை நானும் விதைப்பேன் !

உன்னுடன் கழித்த நேரங்களை

உன்னுடன் களித்த பொழுதுகளை

மெலிதாய் எண்ணி

மெதுவாய்ப் பருகி

என்னை நானே உயிர்ப்பிப்பேன் !

நாவின் நுனியில்

நின்று அடம்பிடிக்கும்

சொல்ல நினைத்த எண்ணங்களை,

சொல்ல முடியா ஏக்கங்களை

எனக்குள் நானே விழுங்குவேன் !

சிதறிப் போனச் சுவடுகளை

அள்ளி எடுத்துக்

கட்டி அணைத்துக்

கொஞ்சி முத்தமிட்டுக்

கொஞ்சமாய் நானும் மகிழ்வேன் !

இப்படித்தான் !

ஒவ்வொரு நாளும்

சங்கமம் ஆவோம் !

நீ விட்டுப் போன நானும்

நான் விட்டுக்கொடுக்காத நீயும் !!